Yellow Rose of Texas

Εβαλα σε ένα σακ βουαγιάζ των μερικών ημερών μεγάλο μου γιο και τον πήγα δήθεν σαν κουνέλι στη μάνα μου που είχε κάνει το κήπο της και ολίγον ζωολογικό.
Είχαν να με δουν χρόνια, από τότε που την είχα κάνει από το σπίτι. Με είχαν ξεγραμμένο. Και φυσικά αγνοούσαν ότι είχαν γίνει παππούς και γιαγιά.
–Δεν το θέλουμε. Να το πάρεις και να φύγεις! Λογάριαζαν όμως χωρίς το κουνέλι, που εξέφρασε τις –αγκού- αντιρρήσεις του.

Αυτό ήταν! Αχώριστοι πλέον. Μετά ήρθε κι ο δεύτερος –Νέοι είστε, ήταν η απάντηση του πατρός μου όταν του τηλεφώνησα ότι είναι αγόρι.
Οπότε καταλαβαίνετε πως έκαναν όταν ήρθε αυτή που όλοι περιμέναμε σε μια οικογένεια με αγόρια.

Χτυπάει το κινητό μου με το Γιέλοου Ρόουζ οβ Τέξας για τον κάου μπόυ τον πρώτο, με το Ελ κόντορ πάσα για το ρομαντικό δεύτερο και με το Αννούλα του Χιονιά για εκείνη.

Για εκείνη που πριν μερικά χρόνια με βούτηξε με το ζόρι και με ανάγκασε να κάνω ένα σωρό εξετάσεις για έναν ύποπτο, κατ αυτήν, χαμηλό αιματοκρίτη. Τα κανόνισε όλα. Από τα χειρουργεία μέχρι τις χημειοθεραπείες και τη γλύτωσα(;).