Το ταξί

Κι ανέβαινα, τότε την Κυψέλης μ ένα ταξί όταν ξαφνικά ένας βλάκας παραβιάζοντας το στοπ από την Τροίας πέφτει στο πλευρό του ταξί και το κάνει λαμπόγυαλο.

 Η πλάκα όμως ήταν που κατέβηκε κάτω και προσπάθησε να πιάσει από τον λαιμό τον ταξιτζή φωνάζοντας:

-Που πας ρε; Που πας;

Ατάραχος ο δικός μου δεν απαντούσε και έδειχνε σαν να συνειδητοποιούσε το ‘λάθος’ του.

-Κοίτα πως μου έκανες τα αμάξι μου παλιοταρίφα! Να φωνάξεις αμέσως την ασφάλειά σου.

-Καλά ρε.  Γιατί τον αφήνεις έτσι; Λέω στον ταξιτζή.

-Κοίτα να δεις. Το αυτοκίνητο θα μένει στο φαναρτζή 2-3 βδομάδες. Θα χάσω τόσα μεροκάματα. Αλλά τέτοιο νούμερο δεν έχω ματαδεί.

Και απευθυνόμενος στον μπετόβλακα.

-Ντάξει δίκιο έχεις. Για να μη το χάσεις όμως να φωνάξουμε τώρα και το 100.

Το θυμήθηκα πριν λίγο καιρό όταν μπούκαρα σ ένα στενό μονόδρομο ανάποδα και έπεσα πάνω σε ένα τριαξονικό.

-Που πας ρε; Που πας; Μιμήθηκα τον βλάκα της οδού Τροίας.

Τα έχασε. Του γέλασα και εξαφανίστηκα.