Ο ρουφιάνος.

Μόλις είχε βγει απ το αυγό του.

Τον θυμάμαι όρθιο δίπλα μου στο θρανίο με σηκωμένο το χέρι να φωνάζει:

-Κυρία, κυρία!

Ηθελε να καταδώσει. Ρουφιάνος. Στο νηπιαγωγείο.

-Λέγε!

-Ο..ο..

Εγώ ήμουν ο «Ο..ο..»

Τα απαλά νύχια όμως συνοδεύονται κι από λεξιπενία.

Αυτός όμως παρά ήταν λεξιπενής.

Πνιγόταν να καρφώσει αλλά δεν μπορούσε.

Τον είχε μπουκώσει η λαχτάρα!

Ούτε το όνομά μου δεν μπορούσε να πει εκείνη την ηρωική στιγμή.

-Ο..ο..αυτός [Κακτος]… αυτώνει [παίζει]  το αυτό του [κονδύλι].