Δεν θα ξεχάσω ένα κοτσονάτο γεροντάκι στο
Βερολίνο πριν καμιά δεκαριά + βάλε χρόνια.
Ηλιόλουστο χειμωνιάτικο απόγευμα στην «αλάνα»
έξω απ το Ράιχσταγκ.
Κι έχουμε πιάσει κουβέντα για την εποχή
εκείνη του πολέμου.
Χρήσιμες πληροφορίες, που δεν ξέραμε.
Κι όταν ήρθε στα δικά του ήταν
ασυγκράτητος. Πιλότος βομβαρδιστικού.
Και να περιγραφές. Και να διαδρομές και
αποστολές στη Ρωσία και αλλού.
Είχε ξανανιώσει. Καμάρωνε. Και πόσο χαιρόταν που δείχναμε δήθεν ότι τον θαυμάζαμε.
Όχι. Δεν είχε κάνει στην Ελλάδα.
1 σχόλιο:
Κι εγώ είχα γνωρίσει στη Βιέννη ένα γεροντάκι Ελληνα. Εμενε μόνιμα εκεί και φαινότανε ο γλυκύτερος άνθρωπος του κόσμου. Οταν γνωριστήκαμε καλύτεραμου είπε για την δράση του στην κατοχή σαν συνεργάτης των Γερμανών και γιατί δεν τολμούσε να ξαναγυρίσει στην Ελλάδα.
Δημοσίευση σχολίου